002: Kolejne spotkanie.

Dedykacja dla Maddy
(Dawniej Królik Królik)

"Czas leczy rany za to dziś rani psychikę, im

dłużej Ciebie nie ma tym bardziej chce Cie usłyszeć.."

    Nadal nie mogę uwierzyć w jedno. León, to na sto procent był on. Tyle snów, marzeń i myśli, jego twarz była identyczna. Nie mogłabym zapomnieć. Głos, włosy, lekki uśmiech, oczy usta, nos. Spojrzenie... To hipnotyzujące spojrzenie... Nigdy nie mogłabym go zapomnieć, nigdy. 

    Fizyka, czy tylko mnie nie interesuje ten przedmiot. Jest nudny oraz... nie da się go zrozumieć nie wiem co ta baba tam gada. Nic nie rozumiem i zrozumieć nie chce. Chce być muzykiem to mi pasuje więc... poco mi jakaś kurde fizyka? Gadanie o wadzę lub innych rzeczach wcale nie jest interesujące tak jak się wydaje to tej babie. Jeszcze ta jedynka z sprawdzianu, nic nie zrobię, że uczyłam się 5 godzin a nadal nic z tego nie rozumiałam. Muszę to poprawić... Lub nie, nie mam siły na jakąś tam fizykę, wole dowiedzieć się co robi tu León. Dlaczego przyjechał? Dla mnie? Dla kogoś innego? Czy całkiem przypadkowo?
    Dzwonek, tak tylko on mógł mnie uratować z 45 minut siedzenia i wpatrywania się w sufit. Szczerze mówiąc to było o wiele lepsze niż słuchanie o prędkości, czasie i coś tam jeszcze.
      - Violu, na pewno to był on?- Pyta Fran zakładająca kurtkę.
      - Właśnie, może to ktoś podobny, lub byłaś zmęczona i miałaś lekki zwid.- Dodaje Lu.
      - Dziewczyny mogę przysiąc na naszą przyjaźń, że to był on!- Tupnęłam nogą jak małe dziecko, obie się zaśmiały.- To wcale nie było śmieszne.- Prychnęłam.
      - Skoro powiedział ci gdzie mieszka to chodźmy do niego.- Lu przytaknęła na słowa Francesci i obie spojrzały na mnie. Czyli mam się zgodzić.
      - No dziewczyny nie wiem czy...
      - Nie gadaj tyle tylko chodź idziemy do niego.- Przerwały mi. Westchnęłam bezsilnie, co ja bez nich bym zrobiła? No tak gdyby nie León śmiałyby się ze mnie...
    Obie zaczęły biec trzymając mnie za ręce. Jejku jakie one są szybkie.
    W mgnieniu oka byłyśmy pod domem- chyba Leóna. Dziewczyny zadzwoniły do drzwi i szybko uciekły zostawiając mnie samą. No super. W drzwiach stanęła dość wysoka kobieta, blondynka ze szmaragdowym spojrzeniem- pewnie oczy ma po mamie.
      - Dzień doby, jest może...- Kto? Chłopak na którego dziś wpadłam?
      - Witaj, niestety Leóna nie ma w domu, wyszedł z kolegami na dwór.- Mówi, dziękuje Pani! Cicho wzdycham, ale jedno jest pewne. To na pewno jest León! W końcu nawet jego ... Mama to przyznała.- Mam takie pytanie... Nazywasz się może Violett?.- Przytaknęłam.- O Jezu dziewczyno!- Krzyknęła kobieta i mocno mnie do siebie przytuliła.- Znaczy... Bardzo cię przepraszam. León zadzwoni do ciebie jak przyjcie...- Wyjąkała. Czyli kolejna sprawa jasna, to jego mama.
      - Dobrze... To ja już pójdę. Do widzenia.
      - Do widzenia Violu!- Krzyczy kobieta z wielkim uśmiechem na ustach. A gdy odchodzę zamyka drzwi. Tylko czekaj, León nie ma mojego numeru telefonu. A, dobra trudno. Przyjdę za 3 godziny.
    Szukam w torebce telefonu gdy przybiegają do mnie dziewczyny.
      - I jak?! To on!?- Krzyczy Lu.
      - Nie...
      - Tak nam przykro.- Wyrywa się Fran.
      - Nie było go w domu.- Dokańczam. Dziewczyny zamierają.- Gadałam z jego mamą. Jak wróci to do mnie zadzwoni i tak nie ma mojego numeru więc przyjdę jakoś za parę godzin.- Wywiązuje się z wszystkich pytań. Fran spogląda na zegarek i wzdycha.
      - Dziewczyny ja już muszę lecieć... Umówiłam się z Cami, że po nią pójdę.
      - To ja pójdę z tobą.- Mówi Lu. Ja wzdycham, bo muszę pomóc tacie posprzątać w garażu.- A ty Violu idziesz z nami?- Dodaje Lu.
      - Nie mogę, muszę pomóc tacie.- Dziewczyny trochę się zaśmiały. Co w tym dziwnego? Tak może i mój tata nie spędza dużo czasu ze mną, ale ostatnio wrócił z delegacji i stwierdził, że trzeba posprzątać w garażu. Co zrobię? Nic nie zrobię.
       - Od kiedy twój tata...
      - Od nie wiadomo kiedy zachciało mu się sprzątać w garażu.- Dokańczam przerywając Lu.
    Wchodzę do domu, krzyczę że jestem i że możemy już sprzątać. O dziwo z kuchni wychodzi ojciec.
      - W końcu jesteś.- Mówi byle jak.- Nie chciałem, żebyśmy tylko sprzątali, musimy jeszcze pogadać.- No nieźle, chyba mój tatuś trochę sobie o mnie przypomniał.
      - No to mów.- Słowa wypadają z lekką oschłością.
      - Dlaczego jesteś taka?- Wchodzimy do garażu, mężczyzna otwiera garaż. Lekko prycham i zaczynam się śmiać.
      - Gdy poznałeś się z tą Mirandą wcale nie zwracałeś na mnie uwagi. Wyjechałeś gdzieś do Hiszpanii zostawiając mnie całkiem samą. Czy to wszystko wina mamy, że się tak zmieniłeś? Czy tej popierdolonej Mirandy!- Krzyknęłam bliska płaczu. Trudno przeklęłam, ale niech wie jakiego potwora wychował.- Po śmierci mamy obiecywałeś mi, że będziemy razem już na zawsze, ale nie po paru latach mój ukochany tatuś znalazł sobie kolejną, która zaspokoi jego ból i ... nie tylko.- Prycham i czuje jak łzy spływają mi po policzkach.- Myślisz tylko o sobie! Zostawiłeś mnie na pastwę losu, żebyś ty mógł się wyleczyć z tęsknoty dzięki bogu była Angie, ona pomogła mi z wszystkim gdy ciebie nie było. Właśnie zostawiłeś chorą córkę, zapomniałeś? Chyba byłam chora, chyba albo może ci się to zdawało. Wiesz czemu jestem taka? - Spojrzał się na mnie z cholernym smutkiem w oczach, niech cierpi, niech widzi jak cierpiałam ja gdy potrzebowałam ojca.- Nienawidzę cię!- Wykrzyczałam na cały głos.
      - Violetta.- Podszedł do mnie.
      - Zostaw mnie... Nienawidzę cię, dobrze słyszałeś. Nienawidzę cię!- Krzyczę i uciekam. Biegnę przed siebie, nie patrze na ludzi, którzy patrzą na mnie z zdziwieniem lub współczuciem. Mam to głęboko gdzieś. Nie obchodzi mnie nic. Biegnę coraz szybciej i szybciej. Naglę wpadam na kogoś dość mocno. Spadamy oboje na ziemie. Otwieram oczy i szybko wstaje z chłopaka.
      - Jezu, bardzo cię przepraszam.- Chlipie. Chłopak wstaje i poprawia swoją grzywkę. Wycieram oczy... León, to znów on. Kolejny raz... Spadłam na niego.
      - Nic się nie stało.- Mówi i lekko się do mnie uśmiecha.
      - León?- Mówię szybko.
    On przytakuje.
    Boże to on.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bardzo was przepraszam, że taki krótki!

Ale wiecie wczoraj był sylwester i robiłam u siebie 

małą imprezę, więc nie miałam czasu. 

Do tego ten okres po świętach. 

Co ja będę wam się tłumaczyć.

Okropnie was przepraszam za długość oraz za to co tam 

napisałam, bo kurde załamka.

I w ogóle, Szczęśliwego nowego roku!

(Tak, tak zapłon :P)

Pierwszy rozdział w 2016.
Mam znów nowe dwie zakładki
(Os) (Muszę go odnaleźć)
Możecie wchodzić :P

No to na tyle. 

Szczęśliwego i do następnego.

Kocham was.

Rosee.
(ZNÓW DŁUGA NOTKA NO JA CIE!)

Ej ty! 

Tak ty!

Może chciałbyś skomentować ten rozdział?

Choćby małym serduszkiem

to motywuje do pracy.

Kocham was!