003: To uwierz.

Dedykacja dla Danielle

"Niespokojnie zerkałam na ciebie i chciałam wierzyć,
 że z tego co myślisz część jest o mnie"

    Przecieram oczy pięć razy a chłopak się lekko śmieje. 

      - León Verdas?- Dodaje. Znów przytakuje.- Chodziłeś do podstawówki nr.6 w Buenos Aires?- Znów zaczyna się śmiać oraz kolejny raz przytakuje. Mocno go do siebie przytulam. Chłopak lekko zdziwiony oddaje uścisk. Tak to on. Tak to mój León Verdas. Mój książę, który pomógł mi żyć w szkole. Chłopak pomógł mi nie czuć się samotnie i niekomfortowo. Zmienił moje całe życie.

      - A ty? Kim jesteś?- Lekko się zachwiałam. Czy on mnie nie pamięta? Patrze chwile na jego twarz i czuje jak znów łzy napełniają moje gałki oczne. Dlaczego jestem taka miękka? Czemu muszę ciągle płakać? Violetta, bądź twarda!
      - Nie pamiętasz mnie?- Mówię z chwiejącym się głosem. Okej, jeszcze nie płacze. Spokojnie. León lekko się zaśmiał.
      - To mi przypomnij.- Ja wiem, że on kłamie! On musi mnie znać!
      - Jestem Violetta, Violetta ta która cię w podstawówce olała jako jedyna.- Chłopak wpatrywał się w moją twarz z niezwykłym zdziwieniem oraz szczęściem. Uśmiechnęłam się lekko i patrzałam na jego śmieszną minę.- Czyli nadal mnie nie pamiętasz?- Lekko się śmieje. Boże co się ze mną dzieje? Przed chwilą prawie płakałam.
       - Kobieto jak ty wyładniałaś!- Mówi po lekkiej chwili zastanowienia. Czuje jak lekko się rumienie. Jezu jaka ja jestem dziwna raz mi źle raz dobrze. O co ci chodzi Violetta!- Może chciałabyś zaprosić się na herbatę lub kawę?- Dodaje po chwili. Zastanawiam się i wygląda na to, że mogę. Przytakuje na jego słowa. Czemu wszystko po tych wszystkich latach wydaje się takie proste? Niby uroczo do momentu kiedy doszliśmy do kawiarni. Nie usiedliśmy do innego stolika tylko do stolika z przepiękną szatynką o niebieskich oczach, wysokiej o chudych nogach. Wstaje i przytula się lekko do Leóna. Uśmiecha się do mnie chamsko i pyta.
      - Kochanie, kto to jest?- Już jej nie lubię, Jezu ten jej ton głosu mówi tylko jedno "Po co ona nam tutaj?" Może ja lepiej pójdę.
      - To Violetta.- Dziewczyna wyszczerza oczy.
      - To ta której tak bardzo pomogłeś a ci nawet nie podziękowała?- Jezu zabijcie to proszę. León drapie się po karku, denerwuje się. Lekko wzdycham.
      - Jednak muszę iść do domu, zapomniałam, że miałam posprzątać w pokoju.- Kłamie, dziewczynie znów wraca chamski uśmieszek i mocniej przytula się do Leóna.
      - Violetta...- Cicho mówi chłopak. Spoglądam na niego z lekkim smutkiem i odchodzę.
    Tyle straconych dni by teraz wszystko się odwróciło. No tak czego ja oczekiwałam? Że będzie sam, przecież on nie myślał o mnie każdego dnia, o każdej sekundzie. Miał swoje życie, miał nowych i lepszych przyjaciół, znalazł sobie dziewczynę. Nie, nie chce z nim być. Nigdy nawet tak nie myślałam, chciałam tylko go spotkać i podziękować, nic szczególnego. Następnym razem gdy go spotkam powiem po prostu dzięki i se pójdę. Niczego już sobie niczego nie mogę obiecywać, nie chcę robić sobie niepotrzebnych nadziei. Muszę kiedyś zapomnieć, w końcu chciałam tylko mu podziękować, nic innego.
    Idę przed siebie, nie chce iść do domu. Nie wiem co ze sobą zrobić. Zadzwonić do dziewczyn, czy błądzić cały czas po mieście. Nie mam nic przy sobie oprócz telefonu. Poszłabym coś kupić do jedzenia bo strasznie chce mi się jeść. Pójdę do Angie! Albo nie... Przecież ona jest w Studio. Tak, zadzwonię do dziewczyn.
    Wybieram numer do Lu, mam nadzieje, że już są wszystkie trzy.
      - Halo Viola? Coś się stało?- Odzywa się.
      - Gdzie jesteście?- Mówię chwiejącym się głosem.
      - Jezu, co się stało?
      - Gdzie jesteście!?- Krzyczę.
      - U mnie.
      - Będę za 10 minut, cześć.- Rozłączam się.
    Wzdycham, czuje jak coś we mnie buzuje. Zaraz się popłacze. Ojciec, León co ja im takiego zrobiłam. Nie León nic mi nie zrobił. Przecież nie moja sprawa z kim jest. Ale nie rozumiem czemu nic nie zrobił jak sobie poszłam, a bardziej zostałam wygoniona z spotkania, które sam mi je zaproponował. Może dlatego jestem taka wściekła też na niego?
    Idę przez park do domu Lu. Niedaleko stąd jest piękny staw, siadam tam często gdy jestem smutna. Zapomniałam o tym miejscu i jakoś skoczyłam tam przychodzić. Dziewczyny bały się mnie tam zostawić w końcu tam był Staw. Nie rozumiem, czasem za bardzo się troszczą, jakbym była ich dzieckiem. Tylko właśnie, brakuje mi mamy. Brakuje mi jej uroczego uśmiechu i łapanie za rękę gdy wjeżdżałam na sale operacyjną z szepnięciem Córeczko będzie dobrze. Kocham ją mimo wszystko. Chciałabym też normalnego ojca. Troskliwego i który by mnie rozumiał oraz był przy mnie mimo wszystko. Ale u mnie zawsze nie idzie tak jak ma iść...
    Pukam do drzwi blondynki, ta od razu otwiera mi i mocno do siebie przytula. Zdziwiona oddaje uścisk. Jejku przecież nic się nie dzieje.
      - Violu co się stało?
      - Spotkałam Leóna, a bardziej na niego wpadłam. Poszliśmy do kawiarni bo mnie zaprosił ale jego dziewczyna mnie wygoniła, suka.- Ostatnie słowo mówię cicho. Do przedpokoju wchodzi Cami.
      - To chodź i opowiadaj.- Prowadzą mnie do salonu.
      - ... I tak znalazłam się tu.- Dziewczyny spojrzały się na siebie.
      - Vilu czy ty się w nim przypadkiem nie zakochałaś?- Odzywa się Fran.
      - Nawet go szczególnie nie znam. Skąd taka myśl? Nie podoba mi się, a po za tym ma dziewczynę. Nie jest w moim typie. Tyle.- Mówię godnie z prawdą.
      - W sumie racja.- Przytakują.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Od razu mówię, najkrótszy rozdział w moim życiu.

Tak bardzo nie miałam weny i pomysłu.

Nie martwcie się, to że się spotkali nie oznacza, że już teraz będzie tak hop siu.

A reszty dowiecie się w następnych rozdziałach.
Chciałam powiedzieć, że bardzo dziękuje
Mar tynie, Os wysłany na konkurs zajął 2 miejsce!
Witam też nowych czytelników i dziękuje za 24k wyświetleń :*

Więc to na tyle, do następnego.
Kocham was, Rosee 

Ps: Nowy szablon od Graphic Poison

Ej ty! 

Tak ty!

Może chcesz skomentować ten rozdział?

Choćby małym serduszkiem

to motywuje bardzo motywuje do pracy.

Kocham was!