009: Artykuły.

Z dedykacją dla Lil ly

"Jeżeli ona chce tylko ciebie,

 to nie martw się o to, kto chce ją"

    Od rana mój telefon brzęczał od powiadomień na facebooku lub instagramie i nawet na snapie. W końcu poddałam się i go chwyciłam. Ponad 10 tyś zaproszeń do znajomych. Po 100 tyś like pod zdjęciami nie tylko na fb. A na snapie pełno zaproszeń oraz modelki i inni ludzie dość sławni przyjęli zaproszenie. O co chodzi? Nic nie rozumiem. Jestem sławna w inter... No tak, sesja. Całkiem o niej zapomniałam. Przecież wczoraj dodali zdjęcia na stronę. Racja. Muszę zablokować znajomych na facebooku. Ale? Skąd oni to wszystko... No tak portale plotkarskie lub moje imię i nazwisko. Jestem... Sławna? Przecież to jedna głupia sesja. Nic wielkiego. 

    Wchodzę na stronę z naszą sesją i nie powiem zdjęcia wyszły rewelacyjne. Paręnaście tysięcy komentarzy pod postem. Oraz na stronie. Już czuje te okładki. Pierwsza strona dla brzydkiej Violki i przystojnego Verdasa. 

    Dziś postanowiłam nie iść do szkoły i trochę odpocząć. Kolacja u Verdasów przeniosła się na dziś. Dobrze, że końcu piątek. W końcu ferie zimowe. Wolność. Nic nie robienie. Angie będzie siedzieć ze mną w domu. León pewnie gdzieś wyjedzie. Dziewczyny jadą gdzieś w góry za granicę. Ja zostaje sama bo nie wiadomo czy taka podroż nie będzie dla mnie zbyt męcząca. Nie lubię mojej choroby. Do tego co jakiś czas mam sny z wyobrażeń, wizji które są prawdziwe. Może kilka nie. Ale są tak realistyczne, są z mojej przeszłości. Która nie należała do najlepszych. Śmierć mojej mamy, choroba, brak przyjaciół, León oraz mój tata. Wszystko spadło na mnie od samego urodzenia. Moje życie nie jest kolorowe. A gdy zaczyna się układać moja głowa zaczyna świrować. Nie wiadomo dlaczego ciągle mdleje. I nie wiadomo skąd ciągle León mnie ratuje. Nie wiadomo skąd pojawił się León. To jest nawet mało możliwe, nie realne żebym go spotkała. Przecież mój świat nie był idealny i nic nie wskazywało, żeby on naglę się pojawił. To było moje marzenie. Marzenia czasem są trudne do zrealizowania- tak jak w moim przypadku. Ale zawsze trzeba o nie walczyć.- nie jak ja.
    Zawsze jestem tą małą zagubioną dziewczynką bojącą się świata. Nic nigdy się nie zmieniło. Zawsze byłam chora i smutna. Zawsze tak jest. Mimo wszystko, gdziekolwiek jestem, co robię i czy się uśmiecham w moim umyślę jest smutek. To jest moją największą wadą. Nie mogę się pozbyć myśli, dramatycznych myśli. Nie wiem jak zginęła moja mama, lecz wizje mówią, że miała wypadek samochodowy w którym uczestniczył ojciec lecz po chwili on znika. Nie wiem co to może oznaczać. Wiem, że go tam nie było. Bo był ze mną. W szpitalu i czekaliśmy na mamę. Nie rozumiem tylko śmierci mamy. Tylko tego nie rozumiem.
      - Violu przyszedł ktoś do ciebie.- Wyrwała mnie z rozmyślania Angie a ja popatrzyłam w drzwi zamiast w okno. Z drzwi wychylił się León i lekko mi pomachał. Po chwili Angie już nie było.
    Materac lekko ugiął się pod jego ciężarem a ja usiadłam i się do niego uśmiechnęłam, on patrzał na mój wibrujący od powiadomień telefon i się zaśmiał. Również to zrobiłam.
      - Czyli jednak ty masz tak samo.- Spojrzał na mnie.
      - Już tak od wczoraj.
      - Mam już pierwszą gazetę.- Wyjął za pleców gazetę z Glamur. Moje ukochane czasopismo z moją twarzą. Wstałam bardziej na łóżku i wyrwałam mu gazetę. Zaczęłam piszczeć i mocno przytulać się do szatyna. On tylko się zaśmiał i odwzajemnił uścisk. Dopiero przed chwilą ogarnęłam się, że siedzę na nim i prawie go duszę. Zeszłam z niego i lekko się zawstydziłam.
      - Jejku! Ale się cieszę! Dziękuje! Dziękuje! Dziękuje!- Skaczę jak szalona i biorę telefon do ręki. Robię szybko zdjęcie i dodaje na snapa. Po minucie mam już parę tysięcy zrzutów ekranu oraz pełno wyświetleń. To coś nie zwykłego ile osób może mnie obserwować. Przecież to jest dziwne. Chłopak tylko się ze mnie śmieje. Przeglądam gazetę i widzę na 4 stronach zdjęcia z sesji oraz jakieś plotki na nasz temat. Szybko siadam na łóżku i zaczynam czytać. Czasem prycham bo są lekkie kłamstwa, ale gdy dochodzę do setna zaczynam płakać ze śmiechu.
    "Violetta i León są na pewno w wspaniałym związku. Taki aniołek i diabeł jak on muszą dobrze ze sobą współgrać. Czasem dobro i zło jest najlepszym wyjściem. Ciekawe jak śpią. Czy może ona jest bardziej niegrzeczna, czy jednak on przejmuje pałeczkę." 
    León patrzy na mnie jak na wariatkę a ja wiję się bo łóżku jak szalona. Czy oni na pewno wiedzą ile mamy lat? I czy na pewno jesteśmy razem? O boże proszę was. Wierzgam nogami, że uderzyłam parę razy Leóna a on po chwili Położył się nade mną i zaczął mnie łaskotać. Prosiłam, błagałam żeby mnie puścił gdy naglę nasze twarze się do siebie zbliżyły. Oboje patrzeliśmy się na siebie jak nigdy. Nigdy nie czułam takiego uczucia co teraz. Chłopak zaczynam nie znów gilgotać a ja walnęłam głową w czoło chłopaka. Oboje jęknęliśmy z bólu.
      - Przepraszam.- Jęknął i ocierał obolałe miejsce.
      - To ja przepraszam.
      - Jeżeli bym cię nie gilgotał byś się nie uderzyła.
      - Ale wierciłam głową a nie musiałam nią wiercić.- Zaczęliśmy się śmiać. On opadł na miejsce koło mnie i gdy chciał coś powiedzieć zadzwonił jego telefon. Tak jak był tak i go nie było. Pocałował mnie lekko w policzek i wyszedł. Przypomniał jeszcze o dzisiejszej kolacji. Tak, dwa tygodnie ferii! Teraz mogę leżeć i nic nie robić. Kocham to.

    Poprawiłam sukienkę i zeszłam na dół. Tam zobaczyłam uśmiechniętą Angie. Jest szczęśliwa. Ostatnio nawet słyszałam, że między mną a tatą Leóna coś powstało. Może będą razem? A co do wyglądu kobiety, wygląda wspaniale. Jej włosy lekko opadają na ramiona a biała sukienkę podkreśla jej atuty. Wygląda ślicznie. W rękach miała ciasto a mi podała babeczki. Wzięłam jeszcze małą torebeczkę i razem wyszłyśmy do domu Verdasów. Śmiesznie, że ja i León jesteśmy w podobnej sytuacji. Oboje straciliśmy mamy. Dobrze, że on ma przynajmniej kogoś przy sobie cały czas. Nie chciałabym, żeby przechodził przez to samo co ja. Dobrze, że jest teraz szczęśliwy.
    Zapukałyśmy do drzwi i prawie w tym samym momencie otworzył nam drzwi tata Leóna. Angie lekko się uśmiechnęła mężczyzna odwzajemnił jej ruch. Po chwili otworzył szerzej drzwi a my mogłyśmy wejść do środka. Nie widziałam nigdzie Leóna co lekko mnie zmartwiło lecz nie dałam tego po sobie poznać. Ale po chwili było słychać kroki na schodach i już chłopak był na dole. Uśmiechnęłam się do niego on odwzajemnił uśmiech. Przytuliliśmy się na przywitanie i pokierowaliśmy się do jadalni. Usiadłam kolo mojej cioci a na przeciwko mnie usiadł Verdas tak samo było z Angie.
    Angie z tatą Verdasa gadali jak nigdy lecz my siedzieliśmy w ciszy zajadając zapiekankę. Naglę chłopak wstał.
      - My pójdziemy do mnie, nie przeszkadzajcie sobie.- Spojrzałam na niego. Nie no proszę, ja chce skończyć tą wspaniałą zapiekankę. Uśmiecham się nieśmiało i wkładam ostatni widelec do ust. Szybko wstaje i macham do gołąbeczków.
    León prowadzi mnie do drzwi jego pokoju i siadamy na łóżku. Siedzimy w ciszy, dość nieprzyjemnej ciszy. Naglę chłopak cicho się zaśmiał a ja się na niego spojrzałam.
      - Czego się śmiejesz co?- Uderzyłam go w ramię a ten zaczął się jeszcze bardziej śmiać. Co za cymbał. - No co!- Uderzyłam go znowu i zaczęłam się śmiać z niego. Naglę chłopak zaczął mnie gilgotać jak rano a ja zaczęłam świrować. Śmialiśmy się oboje bez przyczyny. Bardziej to on bo ja byłam gilgotana przez niego i to do tego lekko a za razem strasznie mocno. Płakaliśmy ze śmiechu gdy naglę oboje spadliśmy z łóżka na siebie. Oboje zapadliśmy w ciszę. Upadłam na jego umięśniony brzuch przez co poczułam lekki ból bo jego brzuch się napiął. Nasze twarze stykały się znów naprzeciwko siebie przez co znów jest niekomfortowo. Chłopak zaczął się do mnie zbliżać a ja zamknęłam oczy by oprzeć się chwili. Po sekundzie nasze usta się złączyły w jedność. Lecz gdy się oderwaliśmy wstałam. Nie to nie powinno się wydarzyć. Jezu co my zrobiliśmy.
      - Przepraszam.- Powiedziałam i wybiegłam z pokoju. Nie, my jesteśmy przyjaciółmi nic pomiędzy nami nie może się zdarzyć. Kompletnie nic. Przyjaźń. To co wystąpiło przed chwilą było błędem. Tak to tylko błąd.
    Wybiegłam z domu i zaczęłam biec. Z moich oczu leciały łzy. Słyszałam jak ktoś mnie woła. Był to na sto procent on. Lecz gdy jego słowa się powtarzały biegłam jeszcze szybciej. A gdy już wleciałam do domu zamknęłam go na klucz. Chce być teraz sama. Lecz los nie chciał tego. Słyszałam jak ktoś wali w drzwi. León, poznaje go po tonie jego słów. Ignoruje to i biegnę do swojego pokoju. Wyłączam dzwoniący telefon i zasypiam zapłakana, na mokrej poduszce.

***

    Otworzyłam ledwo oczy i spojrzałam na rażące słońce przebijające się przez zasłony. Angie musiała tu być. Rzuciło mi się pierwsze na myśl. Ale gdy przypomniałam sobie wczorajszy dzień czułam, że robię się blada. Nie chce o tym myśleć. 

    Włączam telefon a ten od razu się zacina. No tak wszystkie powiadomienia oraz ... León. 197 nieodebranych połączeń. 59 nieodczytanych wiadomości oraz messenger . Nie chce z nim teraz gadać. Muszę sobie to przemyśleć. Czemu się wtedy nie odsunęła? Było by w porządku. Żałuje tego co zrobiłam. Dlaczego nie umiem cofać czasu? 

    Wstałam z łóżka i spojrzałam w lustro. Ledwo co nie omdlałam na swój widok. Blada, rozmazana ze śladami kropel płaczu oraz pognieciona sukienka. Wyglądam koszmarnie. Od razu zdecydowałam się wziąć ciepłą kąpiel oraz przygotować ubrania. Wyjdę dziś na spacer. Tak, to będzie najlepszy pomysł na świecie. 

    Wrzuciłam dwie kostki zapachowe do wody i po chwili relaksowałam się uczuciem chwilowej wolności. 

    Poprawiam ostatni raz włosy oraz bluzkę. Dziś zdecydowałam się na coś zwykłego. Zwykły przewiny top oraz krótkie z dłuższym stanem czarne spodenki. Jest gorąco dziś, nie mam innego wyjścia niż luźne ubrania. 

    Wychodzę z domu, o dziwo Angie w nim również nie ma więc zamknęłam go na klucz i szłam przed siebie. Jakaś dziewczyna biegła ludzie gdzieś się śpieszyli inni byli na coś wściekli a inni szczęśliwi a jeszcze inni coś ukrywali. Postanowiłam iść do kiosku kupić sobie jakąś ciekawą gazetę. Charekterystyczny dzwonek wchodzenia do pomieszczenia i już stałam przy gazetach. Lecz jedna bardzo mnie zaciekawiła. Nie byłam na niej z Leónem lecz była na niej moja... Mama. 

    Anabell Castillo matka Violetty Castillo zdradza nam parę faktów o niej! 

Hit sezonu!

    Przewracam katalog na stronę w której jest to wszystko opisane. Widzę jakieś moje stare fotki z dzieciństwa.

Redaktor: Dlaczego nie ma przy Pani Violetty?

Anabell: Ostatnie czasy nie mamy kontaktu.- Powiedziała lekko smutna.

R: Patrząc na to zdjęcie byłyście razem bardzo zżyte.

A: Można zmienić temat?

R: Dobrze, czemu Castillo była taka chuda i smutna oraz czemu spędzała tyle czasu w szpitalu czy była na coś chora?

A: Proszę dać mi spokój. Violetta złamała wtedy rękę.

    Zamknęłam gazetę i dałam sprzedawczyni. Nie rozumiem jak ona mogła mi to zrobić? Okłamali mnie. Wszyscy znów. Muszę do niej pojechać. Muszę ją odwiedzić. Muszę znaleźć jej adres. Nienawidzę jej. Tyle płaczu! To wszystko przez nią! 

    Wściekła wychodzę ze sklepu i widzę z naprzeciwka chłopaka. León! Podbiegłam do niego i mocno go do siebie przytuliłam. Spojrzał się na mnie dziwnie. 

      - Musisz mi pomóc i nie możesz mi odmówić.- Spojrzałam na niego błaganie. Musi się zgodzić. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heej! 
witajcie w przepięknym piatku. 
Jestem w górach a mój komputer padł i teraz padło wszysyko. Ale postaram się napisać rozdział na kolejny piątek bo tam ledwo mi idzie a tu w wasze ręce wpada 9 która będzie przełomowym rozdziałem dla naszej Leonetty.Nie martwcie się ten pocałunek niczego nie zmieni między nimi XD Violka trochę spanikowala XD No i to tyle więc do kolejnego i kocham was. Mam nadzieję że komentarze wrócą bo zaczne mój "szantaż" o komentarze xd Dziękuje też za 30k wyświetleń na blogu! To dużo dla mnie znaczy a już nie długo rok bloga! I przepraszam za błędy ale pisze na tablecie na którym nie umiem pisać xd
Całuje was Rosee! 

Ej ty!
Tak ty!

Może chcesz skomentować ten rozdział?

Choćby małym serduszkiem

to motywuje bardzo motywuje do pracy.

Kocham was!